Σενάριο: Ματιέ Κασσοβίτς
Ηθοποιοί: Βενσάν Κασέλ, Ουμπέρ Κουντέ, Σαϊντ Ταγκμαουί, Φρανσουά Λεβεντάλ
Μία αφηγηματική μέρα ήταν αρκετή για τον Κασσοβίτς. Μία μέρα κατά την οποία οι τρεις ήρωες του ο Εβραίος Βίνς , ο Άραβας Σάιντ και ο Αφρικανός Ιμπέρ βιώνουν τη δική τους ποινικοποιημένη καθημερινότητα… Συνεχώς αντιμέτωποι με την ανέχεια και τις συμπλοκές με την αστυνομία. Παιδιά φτωχών μεταναστών που δεν πάνε στο σχολείο. Νέοι των απορρυθμισμένων προαστίων της κρατικής εγκατάλειψης. Οι αντι-ήρωες του Κασσοβίτς είναι οι φορείς εγκληματικότητας που πολιτικοί και δημοσιογράφοι θέλουν να παρουσιάζουν ως την πηγή του κοινωνικού κακού. Είναι ουσιαστικά αποκοινωνικοποιημένοι άνθρωποι, απλοί αριθμοί εν δυνάμει εγκληματίες στα χέρια μιας κατασταλτικής κρεατομηχανής και όχι ενός συστήματος πρόνοιας που τους ωθεί όλο και περισσότερο στην αυτοδικία. 
Αιχμηρή σκηνοθεσία υποστηριζόμενη από μια «καθαρή» ασπρόμαυρη φωτογραφία, «κουνημένη» από την ταχύτητα με την οποία παρακολουθεί τα γεγονότα, ιλιγγιώδης και άμεσηhttps://youtu.be/5Hs6GwQPAQE
Λίγα λόγια για την περίληψη του έργου
Η ταινία εκτυλίσσεται σ' ένα παριζιάνικο, κατοικημένο από μετανάστες, προάστιο, σε διάστημα λιγότερο από 24 ώρες. Ύστερα από σύγκρουση με την αστυνομία ένα 16χρονο, αραβικής καταγωγής αγόρι κινδυνεύει να πεθάνει έχοντας ξυλοκοπηθεί άγρια από αστυνομικό. Τρία νέα παιδιά, φίλοι του, ξεκινούν έχοντας όπλο αστυνομικού στα χέρια τους (που έχασε στη διάρκεια της σύγκρουσης) σε αναζήτηση περιπετειών στο Παρίσι. Τα τρία παιδιά κυριευμένα από μίσος για ένα κράτος που τους αντιμετωπίζει με τυφλή βία είναι ο Βινς (Βενσάν Κασέλ) που ορκίζεται πως θα σκοτώσει έναν αστυνομικό σε περίπτωση που ο φίλος τους πεθάνει, ο Σάιντ (Σάιντ Ταγκμάουι) και ο μποξέρ Ιμπέρ (Ιμπέρ Κουντέ)
https://youtu.be/4lwQDTEaX-0
Με τη φτώχεια, τον ρατσισμό και την ανεργία, που οδηγεί τους νέους ανθρώπους στο περιθώριο και την εξέγερση, αλλά και το μίσος που δημιουργείται ενάντια στην παράλογη και, συχνά ανεξέλεγκτη βία της αστυνομίας, καταπιάνεται η ταινία αυτή του άγνωστου τότε Γάλλου Ματιέ Κασοβίτς. Χωρίς να δίνει εύκολες εξηγήσεις, ούτε να λέει συνεχώς μεγάλα λόγια, αφήνει τον θεατή (αριστουργηματικά) να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Γυρισμένη το 1995, η ταινία παρουσιάζεται σήμερα εντελώς επίκαιρη όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για όλο τον κόσμο
